ပညာသင္ၾကားျခင္းလား၊ အယူသြတ္သြင္းျခင္းလား

ပညာသင္ၾကားျခင္းလား၊ အယူသြတ္သြင္းျခင္းလား

သူငယ္တန္းကေလးငယ္တစ္ေယာက္ (အခုအေခၚေတာ့ Grade 1) စာက်က္ေနတဲ့အခိုက္အတန္႔တစ္ခ

ုကို မထင္မွတ္ဘဲ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသူေလးက အေထြေထြသိပၸံဆိုတဲ့ဘာသာကို က်က္မွတ္ေနတာပါ။ ကေလးငယ္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္စူးစမ္းေလ့လာႏုိင္တဲ့အစြမ္းကို သင္ၾကားေပးတဲ့ အေထြေထြသိပၸံဘာသာရပ္ကို “ေျခေလးေခ်ာင္းရွိေသာ သတၱ၀ါမ်ားမွာ ေခြး၊ ေၾကာင္၊ ဆင္၊ ျမင္း၊ ႏြား တို႔ျဖစ္ပါသည္” ဆိုတဲ့အသံစာစာေလးကို ထပ္ခါထပ္ခါၾကားေနရတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘ၀င္မက်ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ “သမီး။ ေျခေလးေခ်ာင္းရွိတဲ့သတၱ၀ါေတြက အမ်ားၾကီးရွိတယ္ေလ ဒီ ၅ေကာင္ထဲမွမဟုတ္တာ။ က်က္စရာမလိုဘူး သမီးျမင္ဖူးတဲ့သတၱ၀ါေတြ စဥ္းစားျပီးေျပာပါလား” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူငယ္တန္းကေလးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အ ရန္ေကာဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ျပီး ျပန္ေျပာတယ္။ “ဆရာမက ဒီအတိုင္းပဲသင္ထားတာ ဒီအတိုင္းမေျဖရင္ အမွတ္ေလ်ာ့လိမ့္မယ္တဲ့”

သူငယ္တန္းကေလးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စာက်က္ေနတဲ့ပံုစံဟာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ ယေန႔ျမန္မာ့ပညာေရးစနစ္မွာ အယူသြင္းျခင္းပံုစံနဲ႔သင္ၾကားျခင္းက အရိုးစြဲေနျပီလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ကိုျဖစ္ေပၚေစခဲ့တယ္။ အယူသြတ္သြင္းျခင္း (Indoctrination) ဆိုတာ ပညာသင္ၾကားျခင္း (Education) နဲ႔ အျပင္ပန္းအားျဖင့္ေတာ့ ဆင္တူသလိုထင္ျမင္ရႏိုင္ေစေပမယ့္ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ေတာ့ အလြန္ကြဲျပားျခားနားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကြဲျပားျခားနားခ်က္ဟာ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ တတ္သိနားလည္ျခင္း စည္းပါးပါးေလးနဲ႔သာပိုင္းျခားထားတဲ့အတြက္ ဒီစည္းပါးပါးေလးက ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္တာနဲ႔ ပညာသင္ၾကားျခင္းကေန အယူသြတ္သြင္းျခင္းကို အလြယ္တကူေရာက္ရွိသြားေစမွာပါ။ ပညာသင္ၾကားျခင္းဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိဥာဏ္ကိုရင့္သန္ေစႏိုင္ျပီးေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္ႏုိင္တဲ့အစြမ္း၊ သံုးသပ္ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းေတြကို ရရွိေစႏိုင္တယ္၊ က်ယ္ျပန္႔စြာေတြးေခၚႏိုင္ေစတယ္။ အယူသြတ္သြင္းျခင္းဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိဥာဏ္နဲ႔ အေတြးအေခၚကို သင္ၾကားခံသူရသူကို အကန္႔အသတ္နဲ႔ ပံုတူကူးခ်ေစတာပါပဲ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေတာ့ အယူသြတ္သြင္းျခင္းဟာ ဆရာလက္ခံေတြးေခၚသလို ေက်ာင္းသားလည္း ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးကိုပဲ ေတြးေခၚတတ္ေစတာပါ။

ဒီေနရာမွာ သူငယ္တန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေျခေလးေခ်ာင္းရွိေသာ သတၱ၀ါမ်ားဟာဆိုျပီး ဆရာက ေခြး၊ ေၾကာင္၊ ဆင္၊ ျမင္း၊ ႏြား ဆိုျပီး သူ႔စိတ္ထဲမွာရွိတဲ့သတၱ၀ါေတြကို အလြယ္ပဲ က်က္မွတ္ေစခိုင္းလိုက္တာဟာ သူလက္ခံတဲ့သူ႔အယူအဆကို ကေလးဆီကို သြတ္သြင္းေပးလိုက္ျခင္းပါပဲ။ တကယ္တမ္းမွာ ဒီဘာသာရပ္ကုိသင္ၾကားတဲ့အခါ ကေလးငယ္ရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔က အဓိကပါ။ ကေလးျမင္ဖူးတဲ့ သတၱ၀ါေလးေတြကို စိတ္ကူးနဲ႔ျပန္စဥ္းစားခိုင္းမယ္၊ ျပီးရင္ အဲဒီသတၱ၀ါေလးေတြဟာ ေျခေလးေခ်ာင္းရွိတာဟုတ္မဟုတ္ သံုးသပ္ခိုင္းမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကေလးရဲ႕စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္း၊ သံုးသပ္ဆံုးျဖတ္ႏုိင္စြမ္းကို ေလ့က်င့္ေပးရမွာပါ။ ေျခေလးေခ်ာင္းသတၱ၀ါဆိုတာ ေခြး၊ ေၾကာင္၊ ဆင္၊ ျမင္း၊ ႏြားတို႔ျဖစ္ၾကတယ္လို႔ ဆရာက အဆံုးအျဖတ္ေပးလိုက္ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ ဆရာသင္ေပးထားတဲ့သတၱ၀ါေတြမဟုတ္ရင္ အမွတ္မရႏုိင္ဘူးလို႔ ကေလးစိတ္ထဲမွာထင္ျမင္သြားေစတဲ့အခ်က္ပါ။ ဒီအခ်က္ဟာ ကေလးရဲ႕ လြတ္လပ္က်ယ္ျပန္႔စြာ ေတြးေခၚႏိုင္တဲ့ အရည္အေသြးကို ေဘာင္ခတ္ခံလိုက္ရျခင္းပါပဲ။

ႏုိင္ငံတကာမွာ ေက်ာင္းသားကို ဗဟိုျပဳျပီး သင္ၾကားတဲ့စနစ္အသားက်ေနေပမယ့္ ဆရာဗဟိုျပဳတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ကေတာ့ အယူသြတ္သြင္းျပီးသင္ၾကားေပးတဲ့ပံုစံကို အလြယ္တကူေရာက္ရွိေစခဲ့တယ္။ အျပန္အလွန္ေမးခြန္းထုတ္မႈမ်ိဳးကို အားမေပးဘဲ ဆရာသင္ၾကားတာကိုသာ နားလည္လက္ခံေစတဲ့အခါ သင္ၾကားခံရသူရဲ႕ ျဖန္႔က်က္ေတြးေခၚႏုိင္စြမ္းဟာ ကန္႔သတ္ခံရတယ္။ အျပန္အလွန္ေမးခြန္းထုတ္တတ္တဲ့ကေလးမ်ိဳးကို ပုန္ကန္တတ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္၊ ဆရာကိုမေလးစားတဲ့သူတစ္ေယာက္အျဖစ္သတ္မွတ္ႏွိပ္ကြပ္တတ္တဲ့ အေလ့အထေတြ၊ ဆရာသင္ထားတဲ့အတိုင္းမဟုတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္မွန္မွန္ အမွတ္မေပးဘူးလို႔ ျခိမ္းေျခာက္တတ္သူေတြေၾကာင့္ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ရင္ထဲမွာ အေၾကာက္တရားေတြသာ ဖိစီးလာခဲ့တယ္။ ဆရာသိသေလာက္ပဲ သင္ၾကားေပးျပီး အဲဒါကိုပဲ လက္ခံေစတဲ့အခါ ဆရာသိသေလာက္ပဲ သိႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္လာမယ္။ ဆရာထက္ပိုေတာ္တဲ့တပည့္ေတြမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ လူရည္လူေသြးက်ဆင္းရတယ္။ လြတ္လပ္က်ယ္ျပန္႔စြာေတြးေခၚစဥ္းစားႏုိင္စြမ္းကို အားေပးျခင္းမခံရတဲ့ကေလးငယ္ေတြဟာ အလြယ္တကူ အငံု႔စိတ္၀င္လာတတ္ျပီး လူအမ်ားအျပားအလယ္မွာ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးတတ္တဲ့ အေလ့အထလည္း နည္းပါးလာတတ္ပါတယ္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသံုးႏႈန္းရရင္ေတာ့ အယူသြတ္သြင္းျခင္းစနစ္နဲ႔ သင္ၾကားခံထားရမႈေၾကာင့္ လြတ္လပ္က်ယ္ျပန္႔စြာေတြးေခၚႏုိင္စြမ္းကို ပိတ္ပင္ခံထားရတဲ့ ကေလးေတြဟာ မေျပာရဲမဆိုရဲ၊ ေမးခြန္းမထုတ္ရဲနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း လူညြန္႔တံုးျပီး လူရာမ၀င္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကေလးဘ၀မွာ သင္ၾကားခံလိုက္ရတဲ့ အေလ့အထဟာ အဲဒီလူရဲ႕ဘ၀တစ္ခုလံုးကို စိုးမိုးသြားေစတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ပံုတူကူးသြတ္သြင္းျခင္းပံုစံနဲ႔ သင္ၾကားခံလိုက္ရျပီး အသားက်သြားတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာလည္း အကန္႔အသတ္ေဘာင္ေတြထဲကေန ထြက္ျပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေတြးေတာဆင္ျခင္ႏုိင္စြမ္း၊ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ႏုိင္စြမ္း က်ဆင္းသြားရတယ္။ သူတို႔မွာ အေၾကာက္တရားဖိစီးေနတတ္တဲ့အတြက္ လူေတြၾကားမွာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ကိုယ့္အျမင္ကို အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ႏုိင္တဲ့အစြမ္းေတြ အားနည္းေနတတ္တယ္။ ဒီအခ်က္ကို ျမန္မာႏုိင္ငံက အဆင့္ျမင့္ပညာလို႔ဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္မ်ားမွာ ပထမဆံုးသိသာႏုိင္ပါတယ္။ အျပန္အလွန္ေဆြးေႏြးမႈေတြ၊ ေမးျမန္းရွင္းလင္းမႈေတြနဲ႔ ယံုၾကည္မႈ၊ စိတ္အားထက္သန္မႈေၾကာင့္ ေတာက္ပတဲ့မ်က္၀န္းေတြ ျဖစ္ေနရမယ့္အစား ျမန္မာႏုိင္ငံက တကၠသိုလ္ေတြမွာ ေရွ႕ကသင္တာမွန္သမွ်ကို ေစာဒကမတက္ဘဲ လိုက္ကူးေနၾကသူေတြရဲ႕ ျဖန္႔က်က္ေတြးေတာမႈကင္းမဲ့တဲ့ အဓိပၸါယ္မဲ့ မ်က္၀န္းမႈိင္းမႈိင္းေတြကသာၾကီးစိုးေနတတ္တယ္ဆိုတာကို သတိထားမိေလာက္ၾကပါတယ္။

ဒီအေလ့အထျဖစ္တည္လာတာဟာ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ တတ္သိနားလည္မႈ နည္းပါးတာေၾကာင့္ျဖစ္ႏုိင္သလို၊ အလုပ္ရႈပ္မခံတဲ့ ျပီးစလြယ္လုပ္တတ္တဲ့အေလ့အက်င့္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ပညာေရးစနစ္ဟာ ဆရာေပးသေလာက္ကိုသာ လက္ခံရတဲ့ အယူသြတ္သြင္းျခင္းစနစ္နဲ႔ သင္ၾကားမႈ အေတာ္ၾကီးအသားက်လာတာ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအညြန္႔တံုးဖို႔ လမ္းစတစ္ခုလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ရႈျမင္ပါတယ္။ တစ္ခါမွာ အဂၤလိပ္အကၡရာေတြသင္ၾကားေနတဲ့ဆရာမက “I” ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္အကၡရာဟာ ကၽြႏု္ပ္လို႔အဓိပၸါယ္ရေၾကာင္း၊ “I” ရဲ႕ ေနာက္မွာ “am” လိုက္ျပီး ၀ါက်ဖြဲ႔ရေၾကာင္းကို သင္ၾကားေနပါတယ္။ ျပီးေတာ့ဆရာမက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို မတ္တပ္ရပ္ေစျပီး “I” နဲ႔ စာေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းဖြဲ႔ဖို႔ ခိုင္းေစပါတယ္။ ဒီအခါေက်ာင္းသားေလးက “I is the..” ဆုိျပီး ေရရြတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာမက “ေဟ့ မင္းေတာ္ေတာ္ညံ့ပါလား၊ အခုေလးတင္ I ဆိုရင္ ေနာက္မွာ am လိုက္ရတယ္လို႔ သင္ေပးထားတယ္မဟုတ္လား” ဆိုျပီး ဆူျပီးရိုက္ႏွက္ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီကေလးဖြဲ႔ခ်င္တဲ့စာေၾကာင္းက “I is the 9th letter of the alphabet” I ဆိုသည္မွာ အကၡရာမ်ားထဲတြင္ န၀မေျမာက္အကၡရာျဖစ္သည္ဆုိျပီးေတာ့ပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေလးထဲက ကေလးငယ္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႕သူမ်ားနဲ႔မတူတဲ့ အေတြးအေခၚဆန္းက်ယ္မႈဟာ အယူအဆမတူရင္ လက္မခံတတ္တဲ့ ဆရာမရဲ႕ ပိတ္ပင္မႈေၾကာင့္ အညြန္႔ေလးဘ၀မွာပဲ ဖ်က္ဆီးခံလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြ ပညာသင္ၾကားတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပံုျပင္ထဲက ကေလးငယ္ေလးလိုမဟုတ္ဘဲ “I is the 9th letter of the alphabet” လို႔ လက္ခံတတ္တဲ့ ပညာသင္ၾကားျခင္းစနစ္နဲ႔ ထိေတြ႔ခြင့္ရႏုိင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

(ဒီဓါတ္ပံုေလးကို အရမ္းၾကိဳက္လို႔ ျပန္တင္ေပးလိုက္တာပါ